De instructies voor deze blog waren duidelijk: deel twee van de dag, inclusief de trein (voor deel 1 zie hier).

Dan eerst het waarom van de trein: doordat we op dag drie niet konden fietsen (zie de blog naar Stonehenge), moeten we een dag inhalen om op tijd in Londen te zijn. Daarom hebben we besloten het deel Portsmouth - Brighton met de trein te doen.

De blog begint dus bij de trein. De boot kwam aan op het station waar ook de directe trein naar Brighton zou vertrekken. En wel over een kwartier. Dus ging ik naar het loket om een kaartje te kopen en om te vragen of we een fietsreservering nodig hadden. De man aan het loket kwam echter niet verder dan “tandems mogen niet in de trein” (waarvan we uit ervaring weten dat niet waar is) en “vraag de conducteur maar”. Dus zonder informatie en zonder kaartje stonden we weer op het perron. Gelukkig was de conductrice behulpzaam en mocht de tandem mee.

Onderweg in de trein kwamen we erachter dat we ook al wat eerder uit konden stappen, zodat we langer langs de kust konden fietsen bij Brighton. Zo gezegd, zo gedaan, en tot verrassing van de conductrice verlieten we op Southwick, drie stations voor het eindpunt Brighton, de trein.

Vanuit het station konden we zo de route op rijden, richting zeesluizen. Het was even kijken, maar er bleek een pad over de sluizen te lopen. Via het pad kwamen we aan de zee-kant van de industrie, op een prima fietsbare weg/fietspad. Daarlangs werden we met mooi uitzicht over zee richting Brighton geblazen.

De bebouwing aan de kust werd steeds mooier, met statige flatgebouwen voor de rijken die aan zee konden wonen (nu waarschijnlijk hele dure appartementen, vakantiehuizen en hotels). We kwamen best wat fietsers tegen, want Brighton is een fietsvriendelijke stad en het fietspad langs de kust is goed.

Ten oosten van Brighton waren we even kwijt waar we heen moesten. De routebordjes wezen omhoog op een jaren ‘70 viaduct. Nadat we naar boven waren gelopen (de bochten waren te krap en de helling te steil om te fietsen), zagen we bovenaan waar we heen hadden gemoeten: op zeeniveau lag een heel mooi pad onder de kliffen. Dus weer naar beneden gelopen en gefietst aan de andere kant (iets ruimere bochten), in ieder geval goed voor de hoogtemeters.

Langs de kliffen waaiden we naar de volgende kustplaatsen, maar daar bleek van de grandeur en het toerisme van Brighton weinig over. We wilden graag een (schep)ijsje, maar beter dan een Magnum was echt niet te krijgen. Die hebben we bij een vrijwel verlaten strand, zittend in zon en harde wind, opgegeten.

Vrij snel na het ijsje verliet de weg de kust en ging het binnenland in. Na nog een laatste blik op zee draaiden we richting noorden, om terug naar Londen te gaan. Via rustige wegen reden we naar de Long Man, een tekening van een man in de berg (vergelijkbaar met de White horse van dag 4). Van daar was het niet ver naar een bospad, dat ons naar een trail op een oude spoorlijn leidde.

Bij aankomst in de inn in Hailsham stonden er twee politieauto’s en vier agenten voor de deur. Twee (dronken?) personen bleken op de vuist te zijn gegaan. Fijne binnenkomer... Binnen in onze kamer bleek de wc door te lopen. De mevrouw van het hotel kwam snel langs om het te maken, maar dit was voor zeer korte duur, toch wel zo’n halve minuut. Zometeen zullen we dus proberen de watertoevoer naar de wc af te sluiten voor de nacht. En anders maar denken dat het een rustig kabbelend bergbeekje is...

Overnachting: The Corn Exchange Hailsham