Het ontbijt in ons enigszins gedateerde hotel is behoorlijk Italiaans, met veel taartjes en niet zo lekker brood. Gelukkig zijn al die zoete taartjes een prima bodem.

We zijn gisteren op het laagste stuk van de route gestopt, dus het is gelijk weer klimmen, naar de Passo Tanamea. In de klim zien we weer van alles wat we in de afdaling hadden gemist. Zo snappen we nu ook hoe de pas klopt met de loop van de rivieren. Opvallend is dat aan de kant waar we klimmen de rivierbedding al ruim voor de top droog is, terwijl aan de andere kant, in onze afdaling, er meteen water in de rivier zit en op allerlei plekken zijstroompjes ook nog water aanvoeren.

Na een korte afdaling komen we weer bij de grenspost van Italië. Daarna een klim van twee kilometer en we zijn bij de grenspost van Slovenië. De vierde en laatste keer dat we dat land in gaan.

Na het klimmen is het afdalen. Eerst steil naar beneden, daarna geleidelijker met soms ook een stukje omhoog. Via een breed rivierdal omzoomd met hoge pieken rollen we Tolmin binnen. De aanhanger staat er nog net zo bij als we 'm achtergelaten hebben. Zodra we er weer mee fietsen, merken we dat het toch wel een stuk zwaarder is met dat ding. (We vonden de eerste meters zonder een paar dagen geleden ook al lekker licht rijden.)

Tussen Tolmin en Ljubljana is het niet vlak, in ieder geval niet op onze route. Dus we mogen nogmaals naar 800 meter. Dit stuk van de route is weer nieuw voor ons, we zijn er nog niet eerder geweest. Gedurende 25 km gaat het rustig steeds verder omhoog. Tot de laatste vijf kilometer. Het hoogteprofiel op de Garmin geeft daar donkerrood, dus we verwachten een stevige klim.

Meer dan 10% wordt het gelukkig niet. Blijven zitten en blijven trappen en we komen uiteraard boven. Op het hoogste punt ligt de weg gek genoeg onder een andere weg op een viaduct...

In de aanloop naar de klim kwamen we al regelmatig zwaar verkeer tegen en was men aan hele stukken weg en oevers van de rivier aan het werk. Aan de andere kant van de pas is dat niet anders. Dit lijken deels geplande werkzaamheden om bochten uit de weg te halen middels viaducten. En deels lijkt er hard gewerkt te worden om de schade van het noodweer van twee maanden geleden te herstellen en te voorkomen dat bij een volgend noodweer weer schade zal ontstaan.

In de afdaling moeten we ook regelmatig voor een verkeerslicht wachten omdat er maar één rijbaan beschikbaar is. Opeens komt ons op zo'n enkelbaans traject verkeer tegemoet. Blijkbaar hadden ze aan de andere kant van de werkzaamheden geen geduld meer om op groen te wachten.

We bedenken waar we gaan overnachten en Ljubljana ligt binnen haalbare afstand. Het is dan wel leuk om dat morgen nog even te kunnen bezoeken.

Als we bijna bij Ljubljana zijn, kunnen we in de verte de Alpen zien liggen. Helaas mogen we deze niet meer met de fiets verkennen; alleen dwars er door heen met de auto past nog in de tijd.

Het binnenrijden van de stad gebeurt grotendeels over een fietsroute (met weggeslagen brugdeel door een rivier die buiten zijn oevers is getreden). Zodra we langs een grote weg de stad in rijden hebben we een fietspad langs die weg. Dat ligt er echter zo hobbelig bij, dat we bijna tussen de auto's zouden gaan rijden, maar gezien de drukte besluiten we dat toch maar niet te doen. Er fietsen ook opvallend veel mensen in de stad, die gebruiken allemaal keurig het (hobbel)fietspad.

Met 150km in de benen is een drukke stad binnenrijden nooit zo'n prettige ervaring. Het is druk en er zijn veel oversteken en in dit geval hobbels. Het laatste stukje rijden we door de ambassade-wijk, hier ligt het fietspad er strak bij.

Bij het appartement vraagt de beheerder of we nog iets nodig hebben. Wellicht een tip voor een restaurant? Dat willen we wel, want in zoeken hebben we niet zo veel zin meer. Haar advies: de Italiaan een paar straten verder. Tja, toch weer pizza. (Conclusie: deze was goed, maar de Italianen kunnen het net beter.)