We hebben vandaag ontbijt in het hotel. Omdat we weer in Italië zijn, maken we ons wat zorgen om de hoeveelheid. Een half croissantje en koffie is wat weinig om op te gaan fietsen. Gelukkig zijn de zorgen volledig onterecht: er zijn al zoveel soorten taart, dat je ze niet allemaal kunt proeven. En dan nog croissants, broodjes, yoghurt, fruit. Wij kunnen met een volle buik op pad.

We rijden verder op de klim die we gisteren begonnen waren. Niet zo steil, dus lekker soepel naar boven. Daarna komt een relatief vlak stuk, dat gemiddeld wel wat naar boven loopt, maar onvoldoende om een klim op Garmin genoemd te worden (op een paar kortere stukjes na).

Bij Forni di Sotto gaat de route volgens de kaart even van de hoofdweg af. Als we daar zijn, snappen we waarom: er ligt een tunnel van 2200 meter. Bij de zijweg staat echter dat deze afgesloten is. Omdat de route er wel overheen loopt, gaan we er toch op. Waarschijnlijk valt het mee voor fietsers. Maar na een paar honderd meter ligt ook in die weg een tunneltje, en het hek daarvoor staat is volkomen duidelijk: we moeten via de tunnel op de hoofdweg. Gelukkig is er weinig verkeer, is er verlichting in de tunnel en klimt de weg (vrijwel) niet, dus het is goed te doen.

We beginnen aan het laatste deel van de klim naar de Passo Mauria, ook prima te doen met vooral vier en vijf procent. Aan het einde liggen nog vier genummerde haarspeldbochten en dan zijn we boven. Gelukkig waren de uitzichten onderweg heel erg mooi, want op de pas zelf is weinig te zien.

Na een aantal kilometer dalen slaan we af van de hoofdweg en dalen verder via een klein bosweggetje. We komen bij het Lago di Centro Cadore. Op de kaart en qua naam verwachtten we een watervlakte, maar dat klopt niet: het is een moddervlakte. Blijkbaar staat het meer in deze tijd van het jaar droog, en we vermoeden dat het bij de recente overstromingen weer heel even gevuld is geweest. Waar nu alleen nog een laag modder van is achtergebleven. Wel zijn er langs de weg veel bankjes en bijna nog meer schommels (alleen schommels, geen andere speeltoestellen). Blijkbaar gaan alle schommels die over zijn in de regio hier heen, of hoopt een ambtenaar dat mensen hier komen recreëren als er schommels zijn voor de kinderen?

We komen bij de grotere doorgaande weg richting Cortina d'Ampezzo. Na hier een paar kilometer op gereden te hebben, gaat de route rechtsaf en steil naar boven. Op de kaart zien we dat we daarna weer ongeveer op de grote weg uitkomen, dus we vrezen voor zinloos klimmen (ok, dat is de rest van de dag ook, maar toch). Het valt gelukkig mee: we komen op een fietspad op een oude spoorbaan. Even vrezen we nog dat het na een paar honderd meter weer afgelopen zal zijn, maar we fietsen op het fietspad, net iets boven de grote weg. En fietsen zo mooi ook de wegwerkzaamheden voorbij.

Het fietspad blijkt helemaal door te lopen tot Cortina d'Ampezzo. Een deel ervan ligt op de oude spoorbaan rechts van de grote weg. Een ander deel ligt links van de grote weg, op blijkbaar de vroegere handelsweg (uit de tijd van paard en wagen). Het fietspad wisselt af en toe van kant, altijd ongelijkvloers. Soms is dat wel met een heel steil klimmetje onder de weg door, maar prima geregeld. Opvallend is dat de delen op de spoorbaan heel lekker fietsen, met goed wegdek en weinig steile stukken. De oude handelsweg heeft over het algemeen meer stukjes stijgen en dalen en ook slechter wegdek. Daar is zelfs een deel onverhard, wat we net iets te laat door hebben (anders zouden we de weg hebben genomen).

In Cortina d'Ampezzo begint de klim die ons doel is voor vandaag: naar de Passo Falzareggo en Passo di Valparola. Opeens weten we ook waar we zijn: dit is het gebied van Dolomiti Superski, hier zijn we al eens geweest met wintersport. Toen gingen we met de lift omhoog, nu moeten we zelf trappen. De uitzichten zijn prachtig, de zon schijnt volop en de beklimming is met ongeveer 6% goed te doen. Beter dan de lift.

Onderweg omhoog komen we op een splitsing: rechtdoor voor Passo Falzareggo, links af voor Passo Giau. Gezien de verhalen die Janneke heeft gehoord over de Passo Giau, kiezen we voor rechtdoor. (Al blijkt dat de verhalen over de pas vanaf de andere kant gaan, maar ook de 8,6% gemiddeld vanaf deze kant was het op de tandem wat veel van het goede geweest.)

We klimmen verder en genieten van het uitzicht. Boven aan de pas draaien we bij het oorlogsmuseum om. We zijn op het verste punt van ons extra stuk route, nu moeten we weer terug.

We willen nog wat drinken in de hut twee kilometer onder de pas, maar die is net gesloten. Misschien maar goed ook, want in de afdaling is het, ook met jas aan, al behoorlijk koud. We zijn blij als we bij Cortina d'Ampezzo weer in de zon fietsen. Helaas is dit van korte duur, ook in het dal gaat de zon onder achter de bergen. We fietsen de laatste tien kilometer over het fietspad, dat vooral naar beneden gaat zodat we lekker opschieten. Daarna zijn we blij met de warme stortdouche in het hotel...

En zo hebben we een dag lang gefietst om dezelfde route weer terug te (gaan) fietsen. Volkomen nutteloos (maar wel heel mooi).