Als we op jacht gaan naar ontbijt zien we zowaar de eerste zonnestralen over de berg komen. Het slechte weer lijkt weer voorbij. De koffie voor Henri is wat minder succesvol; bij de supermarkt heb je muntjes nodig, bij het tankstation lijkt de betaling niet te werken en bij de bakker is het apparaat kapot. Dan maar zonder koffie.

We laten de aanhanger achter in Tolmin. We komen hier weer terug, en kamperen verwachten we toch niet meer te doen. De lokale Intersport verkocht sloten per drie, dus daar ligt hij bij mee vast naast de kamer van vannacht. We halen bij de lokale fietsenmaker ook een nieuwe binnen- en buitenband, want met al die lekke banden afgelopen weken gaan we het er niet op gokken. Dit keer een draadband. Lastiger meenemen, maar een vouwband in de juiste maat was er niet (en gezien Henri zijn mening over vouwbanden...).

Als we op de fiets stappen zijn er helaas wat wolken ontstaan en fietsen we toch niet in de zon. We doen de jas aan, want het is wat frisjes, ondanks dat we aan het klimmen zijn.

Gelukkig komen we zigzaggend door de dalen weer onder de blauwe lucht. We klimmen geleidelijk en door het ontbreken van de aanhanger, gaat dat een stukje makkelijker. Ook de echte klim, met hogere percentages, gaat beduidend sneller en makkelijker zonder de aanhanger.

We passeren de verlaten grensposten tussen Slovenië en Italië. Net na de grens begint er een nieuwe klim, maar die weg is dicht voor fietsers in verband met slecht wegdek. Nu is een verbodsbord meestal niet hetgeen ons tegenhoudt, maar ook in het boekje werd al gewaarschuwd voor slecht wegdek. Dat zal in de afgelopen jaren niet verbeterd zijn.

Het alternatief is echter ook prachtig. En plotseling staan we aan de rand van de bergen: rechts een berg, links volkomen vlak. Stukken fietspad over een oude spoorlijn (en een hele lange brug) brengen ons verder.

Als de oorspronkelijke route en het alternatief weer samenkomen rijden we plotseling op een vrij drukke weg. Het verkeer komt met 90km/u langs razen. Gelukkig is er wel een stuk vluchtstrook aanwezig waar prima op gefietst kan worden, maar leuk is anders. Aangezien de pas die we over willen op dezelfde weg ligt, beginnen we te twijfelen of we die wel willen rijden. Klimmen met langsrazend verkeer en vooral vrachtwagens is niet leuk (en hebben we in BiH al gedaan).

Gelukkig wordt bij elke plaats die we passeren de weg rustiger. Wij stijgen ook steeds meer. Tot we in Ampezzo zijn, waar we een hotel hebben. Bij de plaatselijke pizzeria, ook het enige restaurant, eten we pizza. Janneke bestelt een tweede pizza, omdat ze erg veel honger heeft. En dan heeft de pizzeria ook nog ijsjes!