Het aangekondigde slechte weer bereikt ons rond 23:00 uur. We schrikken wakker van de storm in ons appartement, want alle ramen stonden lekker open. Halsoverkop halen we de was binnen. Het blijft vrijwel de hele nacht regenen. Later in de nacht komt er nog een keer onweer met veel wind over. We zijn erg blij dat we niet kamperen.

Als we wakker worden, regent het nog. Maar de neerslagradars voorspellen dat het na het ontbijt droog zal zijn. Eerst zien dan geloven, maar inderdaad, als we zitten te ontbijten zien we in de verte de opklaringen aankomen en zowaar wat blauwe lucht. Zodra we op de fiets stappen is het droog. Helaas begint het toch weer wat te druppelen. Echt hard regent het gelukkig niet en omdat we moeten klimmen en grotendeels onder de bomen rijden worden we ook niet echt nat. De jassen mogen in de tas blijven.

Na een eerste stuk afdaling hebben we een klim, het dal bij Motovun uit. Als we even uitzicht hebben, zien we telkens Motovun en de plaats waar we geslapen hebben nog liggen. Door de snel wisselende wolken zijn het hele mooie uitzichten op het stadje, zo bovenop de bergtop.

Als we boven zijn zitten de 'echte' klimmen voor vandaag erop en zouden we volgens het hoogteprofiel verder langzaamaan naar zeeniveau moeten rijden. Uiteraard blijken er in de praktijk tussendoor natuurlijk nog wel allemaal kleine klimmetjes te zijn.

In dit gebied loopt het oude Penenzanza treintraject, nu een fietsroute. Deze is in Kroatië helaas onverhard. We willen een deel proberen en rijden dan ook even door een stuk natte, bruine grond die kleeft aan de banden en overal tussen gaat zitten. We peuteren het er tussenuit en de rest van het pad is iets beter. Toch blijft het onverharde niet lekker rijden omdat er toch plotseling rotsachtige stukken en grove stenen liggen. We snijden dus een stukje af via de grotere weg, die vrij rustig blijkt te zijn.

Opeens zijn we ook bij de grenspost en rijden we Slovenië weer binnen. Daar is de Penenzanza ook een fietspad, maar nu wel verhard! En dat ligt er prima bij. Spontaan zijn er ook allemaal fietsers.

De oude spoorlijn slingert overal doorheen en af en toe hebben we een stukje weg, waar de fietsers opeens voorrang krijgen van de automobilisten. Oude tunnels zijn prima verlicht. Alleen het neerzetten van de paaltjes kan beter.

Bij Izola is de kustweg omgetoverd tot boulevard, waar veel gefietst en gewandeld wordt. Heel schattig staat er een maximumsnelheid van 20km/u op het wegdek. Hier houden de meeste fietsers zich niet aan; het is rustig en met een e-bike ga je natuurlijk al snel harder. Ook wij kunnen net wat harder dan 20 km/u op dit vlakke stuk, al hebben we ook wind tegen.

Met het stuk in Slovenië hebben we ook ongeveer de volledige kustlijn van het land gereden. Kroatië is heel goed geweest in het bemachtigen van de kust en ook Italië heeft een extra stukje met daarop Triëst. Daarmee bleef voor Slovenië niet zo veel over, maar het is in ieder geval meer dan de paar kilometer kust die Bosnië en Herzegovina heeft.

Via de spoorlijn rijden we de volgende grens over en zijn we in het zesde land deze vakantie: Italië. Al snel stopt het fietspad op de spoorlijn en moeten we met een ingewikkelde constructie met een enorme U-turn en bochten en de vorm van een McDonald's M naar een ander pad. De fietspaden zijn spontaan een stuk slechter, als ze er überhaupt zijn.

We rijden Muggia binnen en de route stuurt ons onder de stadspoort door. Daar staat een bord dat je niet mag fietsen, maar... alleen tijdens winkeltijden, en om 15:00 uur is dat niet in Italië. Een Italiaan zegt ons dat we niet mogen fietsen, maar wij geven aan dat het buiten de genoemde tijden is. Bovendien is het ook rustig, dus niemand zit elkaar in de weg.

In Muggia nemen we een veerboot om de baai naar Triëst over te steken. We zijn even bang dat de tandem niet gaat passen, maar gelukkig vouwt er een loopplank uit, en past het allemaal ruim op de boot. Voor het inschepen raken we nog even aan de praat met een paar Ieren, die (uiteraard) onder de indruk zijn van onze combinatie en dat het zonder motor is.

In Triëst laveren we door het eenrichtingsverkeer van de straatjes naar ons appartement. Het appartement heeft een echte flat-waslijn, die je rond kan draaien vanuit het raam en zo je was kunt ophangen buiten. Als onze was daar hangt, wandelen nog wat door de stad. Henri heeft opeens behoefte aan traplopen, dus we gaan via de trappen naar het monument en de burcht daar weer boven. Ook eten we een echt Italiaans ijsje. We wandelen we terug naar het appartement en hebben daar in de buurt als avondeten pizza bij een pizzeria waar alleen locals zitten.