In de Balkan valt het op dat er veel supermarkten zijn. Vaak kleinere winkeltjes, en ook nog in de kleine dorpjes. En in de grotere dorpen en steden een paar winkeltjes. In Kroatië lijkt wel het begin van de supermarkt-oorlog gaande zoals we in Nederland ook hebben gehad, met veel reclame voor de verschillende ketens. En, zoals vaak buiten Nederland, grotere winkels net buiten de stad. Maar toch waren we verbaasd dat in Cres, een behoorlijk toeristenstadje, maar één supermarkt is, bovendien een grote nieuwe buiten het centrum. Deze ligt helaas een kilometer van ons appartement, wat ver om voor het ontbijt op en neer te lopen. Wel ligt hij op de fietsroute, dus wij zitten weer eens te eten bij een supermarkt.

Vanaf de supermarkt begint meteen een klim van 14 kilometer. Cres bestaat aan de noordkant uit een soort steile rots die uit zee oprijst. En daar is de weg overheen gelegd. Voor ons een prima klim, eerst constant 5 %, daarna een stuk 2-4% en aan het einde nog even aanzetten. Totaal vanaf zeeniveau naar 441 meter. En weer naar zeeniveau.

Onderweg zien we een aantal grote vogels vliegen. Helaas weten we niet voldoende van vogels om te zeggen wat het zijn, gieren, arenden, iets anders? De vogelaar die onderweg staat weet het vast wel, maar we hebben het niet gevraagd.

Tijdens de klim maar ook de afdaling erna valt ons op dat er vrijwel niemand op de weg is. Nou is dat bij wegen naar de pont wel vaker, er rijden vooral voertuigen als de pont bijna gaat en net aangekomen is. Maar zo lang niets? Aangekomen bij de pont blijken we precies goed getimed te hebben: de eerste voertuigen die in de rij staan hadden we helemaal aan het begin van de klim al gezien, die hadden waarschijnlijk de vorige boot gemist. En de rest komt eraan als wij er net zijn. Net zoals de buien; toen we begonnen te fietsen zag het er boven nog dreigend uit, maar we fietsen grotendeels in de zon naar boven en zien alleen wat nat wegdek.

Wij mogen als eerste de boot op een parkeren de fiets. Daarna gaan we op het dek maar eens kijken hoe de rest van de voertuigen erop gaat. Na een groot aantal voertuigen staat er nog best wat op de kant, maar is de boot al aardig vol. Maar dan, verrassing, blijkt er op het dek een klep te zitten. En kunnen er opeens ook nog auto's onder dek. De meeste willen dat overigens niet, maar de man die het regelt is onverbiddelijk.

Doordat het harder waait dan bij eerdere oversteken, hebben we deining. De eerste keer dat we echt het gevoel hebben op een boot op zee te zijn. Gelukkig vaart de schipper met een grotere boog, zodat we in een fijne richting ten opzichte van de golven blijven. Dit is onze laatste overtocht in Kroatië en ook degene met de meeste belevenissen.

Aan de overkant rijden we de pont af. En wederom ligt de kade aan zeeniveau en de doorgaande weg een stuk hoger, dus dat is klimmen. Gelukkig worden we bij het begin aangemoedigd door een buslading Duitsers die de boot nog op gaan. En ook onderweg nog een aantal keer door mensen die op de boot staan te wachten. Dat hebben we eerder niet gehad.

Na de klim rijden we nog een tijdje parallel aan zee, om daarna het binnenland in te draaien. Het landschap is weer anders dan op de eilanden, met meer groen en minder zichtbare rotsen. En ook minder begroeiing van het heel droge type. Dit wordt ook geïllustreerd doordat het op een aantal plaatsen net geregend moet hebben, gezien het natte wegdek en de druppels die nog af en toe uit de bomen vallen.

De route klimt en daalt door het landschap; vanaf de bijna 300 meter hoogte die we hadden toen we bij de zee afdraaien, zijn er twintig kilometer verder nog maar 40 meter over. We rijden dan een stuk bijna vlak, door een soort polder. Alleen de bergen eromheen verraden anders. En dat we na tien kilometer weer ruim 200 meter omhoog mogen, dit keer binnen 2 kilometer. Helaas betekent dat een steile klim met hele steile stukken. 14% kunnen we net, maar 18% betekent afstappen en duwen. Gelukkig komt ook aan deze klim een einde. Om in een vergelijkbaar dal te komen als 200 meter lager.

Bij Pazin halen we lunch. Daar blijken een kasteel en een kloof te zijn. De kloof is best mooi, maar dat kunnen ze in Bosnië en Herzegovina en Montenegro toch beter. Behalve het toeristisch uitnutten ervan dan, daar zijn de Kroaten veel beter in. Gelukkig is het ondertussen echt na-seizoen en is het niet druk in de smalle straatjes.

Na Pazin krijgen we het echte Istrië te zien. Dit lijkt (voor ons) behoorlijk op Toscane: veel heuvels met bovenop een dorpje en ertussen bos. We kunnen kiezen uit de drukke weg of een klein weggetje met meer klimmen, maar ook mooie uitzichten. We kiezen uiteraard het tweede en ondanks dat het ondertussen weer aardig bewolkt raakt, krijgen we de beloofde uitzichten.

In de laatste afdaling begint het te druppen. Net voordat het echt nat wordt, beginnen we aan de laatste klim. En de regen zet ook niet echt door, totdat we bij ons appartement zijn. Dit keer bij een agroturismo. Als we opschieten willen ze nog wel eten voor ons maken, uiterlijk om zes uur (nee, dat is geen etenstijd in het zuiden, maar het regent dus ze willen dicht). We blijken Italië echt te naderen, want de kaart biedt keuze uit verschillende vormen pasta met verschillende soorten saus. Als we ook een salade bestellen, geeft de eigenaar aan geen zin te hebben om sla te gaan plukken in de regen. Maar iets met tomaten wil hij wel doen...

En nu zitten we onder het afdak van het appartement naar de wind en soms regen te luisteren. Want ondanks dat het niet zo'n mooi weer is, blijft de temperatuur nog best lekker. Goed voor het vakantiegevoel!