Vanochtend worden we vroeg wakker om de eerste pont te halen. Als we de was van het balkon halen, zien we echter flitsen boven zee en in de verte klinkt continu gerommel. We pakken toch onze spullen op de fiets, wel een beetje tegen beter weten in.

Na het opladen van de bagage voelen we wat spetters en bij de supermarkt drupt het steeds harder. We besluiten toch maar even af te wachten en als we op het terras van een cocktailbar koffie en thee hebben, regent het toch echt. Blijkbaar kan het toch, regen op de Balkan. Tot nu toe dachten we dat het er altijd mooi weer was. (Al hadden we door de aanwezigheid van groene planten wel anders kunnen vermoeden.)

Als het weer droog is gaan we richting de boot. We komen ruim op tijd voor vertrek aan. Je zou ook kunnen zeggen dat we de boot eerder gemist hebben. Ondertussen komt de zon weer even kijken.

De boot brengt ons weer naar het vaste land en dat betekent ook klimmen, want de doorgaande kustweg ligt natuurlijk niet op zeeniveau. Inmiddels is er ook weer een bui ontstaan. We zien hem over zee aankomen en hopen nog even dat hij langs zal gaan. Maar al snel blijkt het ijdele hoop. Er lijkt ook geen enkele schuilplaats langs de weg. Gelukkig komt er na een paar minuten fietsen in de regen toch een bushalte in beeld. Hier kijken we hoe lang de bui zal duren. Te lang: na bijna drie weken moet toch echt de jas uit de tas. De regenbroek doen we niet aan, koud is het eigenlijk niet en over een korte broek en sandalen is het ook een beetje onzin.

Na 15 kilometer op het vasteland dalen we weer een veerweg af, op naar het volgende eiland. Er wordt net ingescheept als we aankomen, prima planning.

We komen aan op het eiland Rab. Dat eiland is zo laag dat er vanaf de boot bijna niet geklommen hoeft te worden. Het weer klaart wel op en de jas kan weer uit, waarna het spontaan weer begint te spetteren. Het zet gelukkig niet door. Over een voetpad langs de kust rijden we een heel stuk over het eiland.

Bij een grote supermarkt halen we lunch en komt Janneke met een enorme meloen naar buiten. Dat neemt zo handig mee namelijk. (Volgens Janneke gaat het prima, de jassen zijn immers uit de tas omdat ze nog nat zijn.) Gelukkig is de klim op dit eiland nog maar een klein stukje.

Weer ruim op tijd zijn we bij de boot. Terwijl we lunchen praten we met wat andere fietsers die de andere kant op gaan en willen weten hoe het met de boten zit en wat wij vandaag gedaan hebben. Ze willen ons ook een wildkampeerplek aanraden, maar daar bedanken we voor.

De derde boot van vandaag duurt anderhalf uur en we hebben zowaar iets meer deining dan we gewend zijn. We hopen dat de fiets blijft staan. Het extra gewicht van de meloen zit gelukkig aan de goede kant van de fiets.

De overstap naar de vierde boot, ja, we hebben bijna meer gevaren dan gefietst vandaag, is een uur en 15 minuten. Precies genoeg om een klein rondje over het eiland Krk te maken. Met de nodige hoogtemeters natuurlijk.

Als we uiteindelijk op ons laatste eiland staan, Cres, is het tijd voor de laatste twee klimmen om in het gelijknamige plaatsje te komen. We hebben ook nog steeds die meloen in de tas. We waren van plan om niet verder te gaan dan Krk, zodat klimmen met de meloen niet nodig was. Nu toch wel.

In Cres gaan we op zoek naar ons appartementje (de camping was weer ongeveer even duur) en dan kunnen we eindelijk aan de meloen beginnen! Hij is gelukkig erg lekker.