Een jaar geleden op deze datum reden we drie keer de Mont Ventoux op. Gelukkig met een racefiets; we zouden niet graag onze tandem met bagage drie keer naar boven trappen (en eerlijk gezegd ook niet één keer). Vandaag gaan we wel met de tandem, dus minder hoogtemeters lijkt een goed idee.

Na het ontbijt vertrekken we richting het eiland Pag. Eerst rijden we nog een laatste keer langs Nin en daarna volgen we de borden Pag en de borden van Eurovelo route 8. Als we echter een paar honderd meter grote weg hebben, slaat onze route af; Pag en Eurovelo niet. We rijden op een kade langs de kust en buigen daarna het binnenland weer in. Al snel begint volgens de Garmin een klim; 1,7 km met 6% gemiddeld. Op zich goed te doen, maar halverwege is stijging nog niet echt begonnen. Dat betekent dat het tweede deel wel erg steil moet zijn. En inderdaad, al snel zien we het liggen. We doen nog een poging, maar 18% is echt te steil voor onze combinatie. Lopen dus. Gelukkig is het een klein stukje echt steil en kunnen we het laatste deel weer fietsen. Om daarna op een stuk onverhard uit te komen. We snappen nu waarom Eurovelo en de auto's op de hoofdweg bleven.

We slaan hierna links af, richting de brug naar Pag. Hier ligt alleen de grote doorgaande weg. En parallel een onverharde weg. Dat alternatief slaan we over; de grote weg is in het na-seizoen ook niet zo heel druk.

Als we over de brug komen, blijken we toch naar de Ventoux gegaan te zijn. Maar dan zonder klimmen. Het eiland Pag bestaat voor een groot deel uit kale rotsen. Ooit stonden er wel bomen en struiken, maar die werden gekapt om boten van te maken (net zoals in Ierland). Alleen verschraalde de grond hier zo door de zilte wind en de begrazing door schapen en geiten dat zelfs gras het niet redde. Wat overbleef, was een maanlandschap (of dus de Ventoux), maar dan met muurtjes erin van waar ooit schapen stonden.

Halverwege Pag kunnen we even van de grote weg afwijken, via asfalt. Al snel komen we een stukje weg tegen dat nieuw lijkt door hoe zwart het is, maar toch ook niet. Als we erover heen rijden, blijkt het nog net niet nieuw te zijn, maar al wel voorbehandeld voor nieuw asfalt bovenop het oude. Effect: we zijn door een teer/lijmlaag gereden, die nu aan onze banden plakt en heel veel steentjes eraan plakt. Garantie op lek. We proberen het er zo goed mogelijk af te krijgen, maar het is onbegonnen werk. Hopen dat het goed gaat dan maar.

Als we bij de hoofdweg terug komen, kunnen we weer kiezen voor onverhard of de hoofdweg. Hoewel we op zich al geasfalteerde banden hebben, lijkt onverhard ons niet heel aantrekkelijk. Hierbij helpt de omschrijving van het boekje: 'schattige, soms bonkige gravel' en 'haast helpt hier niet, aan het einde kun je je diploma onthaasten ophalen'. Hoofdweg dus. Hierdoor hebben we twee extra klimmen, maar daardoor ook uitzicht op hoogte en naar de oostkant van de rug die op het eiland ligt.

In Novalja is het tijd voor een (wat late) lunch. Hier bekijken we ook onze opties voor de rest van de dag. Om verder te gaan, moeten we met de boot oversteken naar het vaste land. De twee campings die daar zouden moeten zijn, zijn echter dicht of niet te vinden op internet. De camping daar weer na is zo'n zestig kilometer verder. Met al ruim tachtig kilometer gehad geen goed idee, zeker niet omdat er ook nog twee oversteken met een boot in zitten. De fietstocht eindigt dus in Novalja. Daar is een camping, dus dat lijkt ons prima. De goedkoopste plek op de camping kost 30 euro. En de goedkoopste kamer in Novalja kost... 30 euro. Tja, geen moeilijke keuze. Dus de terwijl de was op het balkon hangt te drogen, wandelen wij naar het strand voor een plons in de zee. Dat haalden we vorig jaar niet na drie keer Ventoux.