In Split lijkt volgens Google een grotere fietsenmaker te zitten, dus dat wordt onze eerste stop voor vandaag. Na even zoeken heeft hij gelukkig de juiste maat banden met Frans ventiel. Met twee nieuwe binnenbanden kunnen we op weg.

De fietsenmaker zit naast het stadion van de voetbalclub van Split. Die is blijkbaar behoorlijk groot, want vlak erbij maar ook wat verder weg zijn veel muurschilderingen van de club te zien. En mogelijk dat ze een bepaald aantal jaar bestaan of kampioen geworden zijn (of beide), maar zo goed is ons Kroatisch niet.

Via een industrieel gebied rijden we om de haven heen. Daarna volgen smalle straatjes door stadjes die om de baai liggen. Wel met regelmatig zicht op zee. En heel veel drempels.

Over die drempels, op de hele Balkan zijn ze er dol op, vooral in de kleinere straten waar huizen aan staan. Ze zijn er in beton, asfalt en rubber. Meestal gemarkeerd in geel, soms met een bord ernaast maar vaak ook bijna niet zichtbaar in de weg. Ze zijn zo'n 30 cm breed en 5-10 cm hoog en lopen bol. Ze zijn waarschijnlijk bedoeld om auto's te remmen, maar die hebben er vrij weinig last van. Beetje schudden in de vering en je bent erover (behalve als je een verlaagd model auto hebt wellicht, maar dat is sowieso geen praktische keuze). Met de fiets moet het er echter heel erg voor remmen, omdat je precies tegen de rand knalt, dan erover heen stuitert en net als je voorwiel klaar is, volgt het achterwiel, met alle bagage. Veel remmen dus, wat de snelheid er behoorlijk uit haalt.

Na gebruik van een dixie voor badgasten slaan we rechtsaf. En dat betekent klimmen. De bergen hadden we al zien liggen vanaf het balkon van ons appartement. Gelukkig is de weg heel mooi aangelegd en met een continue 5% rijden we naar boven. Daarna volgt een korte afdaling, gaan we onder de snelweg door en weer een klim.

Het landschap is ondertussen anders geworden: rotsen, struiken en af en toe een huis. Na de tweede klim zijn we wel toe aan koud drinken, maar de supermarkt blijkt (voor lange tijd) gesloten. Gelukkig biedt een mevrouw van het kantoor erboven aan dat we onze bidons mogen vullen. In het gebied blijken wel veel dorpjes te liggen, maar aangezien ze telkens uit een, twee of drie huizen bestaan, zijn er geen winkels.

Onverwacht komt er een café/bar tevoorschijn. Hier verkopen ze welliswaar geen eten, maar wel cola met suiker. Het duurt even voor de man die ons bedient het snapt, maar Henri bestelt twee cola en Janneke daarna ook. Blijkbaar was dit ook een hint, want als Janneke naar de wc gaat, vraagt de man of hij de bidon zal vullen. Terug van de wc staat hij klaar, met ijsklontjes om het water te koelen.

Na nog een kilometer of 15 zit er een supermarkt en we kopen door de honger wat teveel brood. Tja, ogen groter dan de maag. Bij de supermarkt zitten we op een muurtje te eten. Dit blijkt echter de lokale ouderenhangplek, ze komen er gezellig bij zitten. Dat hadden we kunnen weten op basis van de grond, die vol ligt met bierdopjes en peuken.

Na de lunch is het nog zo'n 25 kilometer, vooral glooiend. De enige echte klim is om over de snelweg heen te komen. Daarna volgt een kaarsrechte, vlakke weg met tegenwind. We kunnen ons even in Nederland voelen. Als de weg na een paar kilometer de bocht om gaat en afdaalt met haarspelden tussen de rotsen, weten we weer dat we in Kroatië zijn.

We eindigen op een camping vlak bij Skradin. Daar schijnen watervallen te zijn. Na het opzetten van de tent besluiten we toch nog even er heen te fietsen, de plaatjes zien er spectaculair uit en de receptionist zegt dat het prima te fietsen is. Nog niet halverwege komen we helaas een slagboom tegen. Hier moeten we betalen voor het nationaal park. Op zich prima, maar twaalf euro per persoon voor een paar minuten watervallen kijken gaat ons wat ver. En dan vindt de man bij de slagboom het ook nog een aanbieding, hij beweert dat het normaal 40 euro per persoon kost. Wij draaien maar om en nemen een duik in het meer. Dat is geschikt voor ons als Hollanders, helemaal gratis.