In een al behoorlijk tot leven komend toeristisch Mostar, fietsen we door de winkelstraat de stad uit. De eerste 40 kilometer dezelfde route terug die we gisteren heen reden. Best leuk, we konden allerlei herkenningspunten aangeven. 'Nu komt de supermarkt op de onverwachte plek', 'he, die man zat daar gisteren ook al te roken op zijn stoepje' en 'ah, het tunneltje door de rots over het spoor'.

De terugweg lijkt sneller te gaan dan gisteren en in Čapljina willen we het standbeeld van koning Tomislav bekijken Die staat in het boekje genoemd. We stoppen om op internet te zoeken waar hij zal staan. We hadden beter meteen voor ons kunnen kijken, want hij staat een paar meter van ons vandaan. En bij het pleintje wordt schepijs verkocht, iets wat in BiH verkocht wordt, maar in Kroatië veel minder. En aangezien we hierna BiH uitgaan en er buurt terug komen... Wil Janneke een ijsje. Henri houdt het bij de tweede helft van zijn ontbijt. Voordat we kunnen eten, moeten we echter nog even een paar kinderen van de aanhanger af slaan, die denken dat dat speelgoed is.

Een rivierdal uit is natuurlijk gelijk weer klimmen, maar niet zo lang. Dan komen we bij de grens waar een enorme rij staat. Eigenlijk moet je dan netjes achter de auto's in de rij aansluiten, maar als zelfs een paar Schotten (waar we al een paar keer haasje over mee speelden) de rij voorbijrijden, dan doen wij dat ook maar. De uitlaatgassen van de auto's en hitte van de zon zijn ook niet echt aantrekkelijk. Schiet ook mooi op zo.

Ruim op tijd, 2 uur te vroeg, komen we bij de veerboot aan. Helaas gaat ie niet zo vaak meer na 3 september, dus dat wordt wachten. Gelukkig staan er bankjes in de schaduw en kunnen we er onze lunch nog opeten.

We varen met de veerboot in een uur naar het schiereiland Pelješac. Daar hebben we natuurlijk niet de kortste route naar het dorpje voor de boot naar het volgende eiland. We rijden via een mooie kleine binnenweg, met wat hoogtemeters, door een prachtige omgeving. Met een tunnel gaan we door een berg om vervolgens aan de kust uit te komen.

Met een mooi geasfalteerde weg dalen we af, en dan komt de genoemde onverharde weg. Al op ongeveer de eerste meter begint de voorband te sissen, nu tenminste een duidelijk lek... We duwen de fiets nog wat omhoog, want door het type steenslag en de steile helling is fietsen toch niet mogelijk. Dan vervangen we de band en doen een poging verder te fietsen.

Dat is echter vrijwel onmogelijk. We hebben weer een auteur van een boekje die een weg met grind, steenslag en keien fietsbaar vindt. Waar ze dat toch vandaan halen? Met een mountainbike of misschien de gravelbike was het nog wel leuk geweest, maar met een bepakte fiets niet te doen. Zelfs het uitzicht hebben we eigenlijk niet gezien. Gelukkig nog wel een foto.

Na 2 kilometer wandelen, met af en toe opstappen om weer een tiental meters te kunnen fietsen, zien we eindelijk weer asfalt. We fietsen zover mogelijk naar het dorpje, zodat we morgen snel bij de boot zijn. Het plan om vandaag alvast over te steken naar het volgende eiland hebben we op de grindweg als onhaalbaar benoemd. En terecht, als we net het asfalt weer op gaan, zien we de boot al varen op zee.

Op een kleine camping, met een douchecabine met uitzicht op de Adriatische zee, zetten we onze tent op. Het aangeboden biertje door de Duitse medegasten op de camping smaakt prima.