Bij het ontbijt komen we erachter dat Henri zijn vest nog bij het restaurant van gisteren moet hangen. Gelukkig is dat een paar minuten lopen en blijkt het nog aan zijn stoel te hangen. Scheelt weer winkelen.

Vanuit Cetinje vertrekken we voor het tweede deel van de klim naar het mausoleum van Petar II. Met 16,7 km de langste klim uit onze route tot nu toe. Als we eraan beginnen, vragen we ons af hoe we zo lang kunnen klimmen gezien de hoogte van de bergen in ons heen. 'Tenzij we naar die top daar moeten.' Dat mausoleum staat inderdaad op die top blijkt 14 kilometer later, dus ja. Althans, bijna, want de laatste drie kilometer is doodlopend en slaan we over.

Na een paar kilometer klimmen, komen we langs een huisje. Daar moeten we toegang betalen voor het nationale park Lovćen waar we doorheen rijden. Als we na de klim naar beneden rijden, constateren we dat we best voor wat meer wegen toegang hadden willen betalen. Als er dan ook zo'n goed asfalt wordt neergelegd...

Als de weg tijdens het klimmen even naar beneden gaat, mopperen we even onder het verlies van hoogte. Eerst suggereren we dat ze dan toch wel een brug hadden kunnen aanleggen, en daarna dat een skilift best een goed idee was geweest. Prompt verschijnt er een sleepliftje, helaas de verkeerde kant op (en nu niet in gebruik). En zodra we net over de top achter de vangrail gaan zitten om met fenomenaal uitzicht even wat te drinken, blijkt het zelfs mogelijk om de hele berg met een lift omhoog te gaan vanuit Kotor. Net geopend.

Het feit dat een lift als attractie gebouwd wordt, is voor de hoeveelheid toerisme in onze tocht tot nu toe nogal onlogisch. Maar als we van ruim 1400 meter zijn afgedaald naar de baai van Kotor, snappen we waarom het hier wel kan. De hele baai is omgeven met toeristen-accomodaties en er liggen twee cruise-schepen in de baai.

Gelukkig kunnen wij over de rustige, smalle weg langs de baai fietsen. Daarmee komen we bij een pont, als alternatief om de hele baai rond te fietsen over de drukke weg. Bij de pont proberen we kaartjes te kopen, maar de mevrouw wil ze ons niet verkopen. Fietsen zijn gratis. Dat zagen we ook op de prijslijst, maar blijkbaar waren daarmee de fietsers ook gratis. Tja, verschil met hoe het in Nederland werkt, en daar baseer je je aanname op.

Ondertussen hebben we aardig honger gekregen, en de lunch hebben we al gekocht bij de supermarkt. De uitdaging is om een plekje te vinden waar we die kunnen opeten. De kust is volledig verdeeld onder alle accommodaties en daarnaast ligt die in de volle zon. Het duurt nog best een aantal kilometers voor we een parkje tegenkomen dat openbaar is. Met zeezicht. Voor een meter of dertig, daarna ligt er een groot industrieel vlot. Je kunt niet alles hebben.

We rijden verder langs de baai, meestal over kleine bij-wegen waar het relatief rustig is. Het is vooral uitkijken voor mensen die oversteken tussen accommodatie en strand. En voor de vele verkeersdrempels, een soort rubber matten waar je ook met de fiets niet harder dan 10 km/uur overheen wilt. Op een bepaald moment zijn we de drempels wel een beetje zat.

Aan het einde van de baai volgt een klim naar de grenspost van Montenegro. We gaan het land weer uit. Na de grenspost een korte afdaling naar de grenspost van Kroatië. En als beloning daarna een kilometer omhoog met 10-12%. Welkom in de EU!

Bij Ðurinići verlaten we de route, die ondertussen weer op 200 meter hoogte loopt, om in Molunat te gaan kamperen. Helaas op zeeniveau, maar verder is er weinig keuze in de omgeving. Als we op onze plek aankomen, zien we ook een bekende fiets staan. We blijken naast de Duitser te staan die we vorige keer tegenkwamen op de grens tussen Bosnië en Herzegovina en Montenegro. Via een andere route dan die van ons was hij nu op dezelfde plek. Hoewel hij eigenlijk naar Griekenland wil, zijn we benieuwd of we hem bij Ljubljana straks weer tegen komen...