Vanochtend hebben we als ontbijt het brood dat we bij het avondeten kregen. We kregen zoveel te eten, dat zelfs 129km niet voldoende was om alles te verorberen.

De eerste kilometers zijn langs een grote weg, de enige optie om langs het meer van Shkodër te komen. Maar bij de eerste kleine weg gaan we er af en is het ook gelijk klimmen. Aan de eerste vier en daarna 1,5 kilometer klimmen hebben we niet zo veel, want na de afdaling staan we weer op dezelfde hoogte aan een uitloop van het meer.

Het begin van de klimmen is ook het begin van het tweede boekje, weer terug naar het noorden. Een soort van op de terugweg dus... Het nieuwe boekje geeft meer informatie bij de route, waardoor we beter weten waar we op kunnen letten onderweg.

In het dorpje bij het meer eten we een ijsje; dat was nog uitgesteld van gisteren toen de diepvries in de winkel waar we waren leeg was. Daarna begint er wel een serieuze klim en mogen we 13km lang klimmen. Deze zou vanaf de helft over de grote nieuwe weg kunnen gaan, maar gelukkig heeft de routemaker iets lager een oude weg gevonden. Uitgestorven en met een wegdek dat tussen de gaten en het grind dit nog net te doen is. Maar, zoals de routemaker in het boekje zegt, als de weg slecht is, doe je gewoon iets langzamer.

Gisteren hadden we er al bewust voor gekozen om vandaag een rustig dagje te doen, dus Cetinje is het eindpunt voor vandaag. Toch ruim 1000 hoogtemeters gemaakt in ruim 50 kilometer, dus alsnog geen laf dagje.

In Cetinje bekijken we het uit de kluiten gewassen bergdorp en bezoeken het biljartmuseum. Dit blijkt een wat misleidende titel, het museum gaat over de periode van Montenegro tussen 1850 en 1900 en is in het huis van de toenmalig (kerkelijk en wereldlijk) leider. Deze had in 1852 een biljart naar het huis gehaald, zo'n noviteit dat het huis daarna 'huize biljart' werd genoemd. Het biljart is nog te bewonderen, maar verder is er geen aandacht voor biljarten. Wil is er een betonnen reliëfkaart van Montenegro, gemaakt aan het einde van de negentiende eeuw. In die tijd werd hij gebruikt om oorlogsplannen te maken. Nu kunnen wij onze fietsroute erop terugzoeken.

Na de tour door de stad gaan we terug naar onze kamer, waar we in de schaduw op het terras gaan zitten. Daar zijn twee honden die een enorm terras en tuin tot hun beschikking hebben, maar per se op een paar centimeter van ons willen zijn. Voor de ene van de twee niet zo'n probleem, die blijft rustig liggen. De andere heeft echter de hondenversie van ADHD, dus gaat telkens liggen, staan, kwispelen, etc. En daarbij let hij (of zij) niet zo op of er spullen staan. Voor ons maar eens tijd om een ijsje te gaan halen dus.