De guesthouse-eigenaar maakt vanochtend zelf het ontbijt voor ons klaar, dat zagen we niet aankomen. Hij was er ook niet zo heel goed in, dus waarschijnlijk heeft ie er normaal iemand anders voor.

Het ontbijt is simpel, maar voedzaam genoeg en al vrij snel zitten we op de fiets en genieten we van de wederom uitgestelde afdaling van gisteren. Zo zit het tempo er lekker in. We bekijken even de enorme brug over de Tara en volgen de Tara stroomopwaarts.

Bij Mojkovac komen we helaas weer op een drukke weg, met bijbehorend achteropkomend ongeduld. Blijkbaar geldt de regel dat als je toetert, je voorrang hebt. Ook al rijdt je op de andere rijbaan tijdens het inhalen.

De weg is redelijk vlak waardoor we een lekker tempo hebben. Alsnog willen we graag weg uit de drukte en zijn blij als er na 22 kilometer mogen afslaan naar de rustigere regionale weg. Dachten we, want die rustige weg blijkt de toegangsweg tot de splinternieuwe snelweg. Tevens de enige snelweg van Montenegro. De weg er naar toe is ook nog volop in ontwikkeling, we zien wat plekken waar iets van een tankstation gaat komen en de weg zit nog vol met provisorisch gevulde gaten voor de afwatering, in afwachting van het opnieuw asfalteren.

Vlak voor de snelwegoprit slaan we af en is het wel direct rustiger. De klim van ruim 10 kilometer is goed te doen. De afdaling van 15 kilometer natuurlijk nog veel beter, al had er wel wat beter asfalt mogen liggen.

In Andrijevica vinden we een prima hotel waar de tandem weer een eersteklas plek aan de (ongebruikte) bar krijgt.