Onze houten tent staat op een raft kamp, waarvan er vele zijn langs de rivier. Waar het uitgestorven leek toen wij aankwamen, wordt het steeds drukker. 's Avonds blijkt dat we in de BiH variant van tourist trap en vreetschuur tegelijk terecht zijn gekomen. Er loopt veel personeel, maar Henri moet naar de bar lopen om aandacht te krijgen zodat we eten kunnen krijgen. Vervolgens blijkt er nog een feest los te barsten compleet met live muziek, tot half twee 's nachts. En daarna komt iedereen lekker dronken bij ons houten hutje hangen. Als het de volgende ochtend weer niet lukt om aandacht te krijgen voor ontbijt (zelfs bij de bar gaan staan werkt niet meer), vertrekken we maar zonder.

Gelukkig is er net over de grens bij Montenegro, een kilometer of tien verder, een tentje. Hier zit ook de Duitse fietser van gisteren. Hij had bij een andere locatie langs de rivier precies dezelfde ervaring opgedaan: onvriendelijk en alleen uit op je euro's (terwijl het betaalmiddel in BiH marken zijn). De vriendelijke mensen van het tentje maken graag koffie, thee, omeletten en pannenkoeken voor ons. Dus wij kunnen er weer even tegen.

Hierna begint wat volgens het boekje de mooiste weg van Europa is. Smaken verschillen natuurlijk en niemand heeft alle wegen geprobeerd, maar het is wel de mooiste route die wij ooit gereden hebben.

De rivier en de weg delen al snel weer een smalle kloof, waarbij de weg niet altijd past en dan door een tunnel loopt. De kloof heeft enorm steile, hoge rotswanden. Na een aantal kilometer volgt een klim omhoog langs de rotswand en komen we bij een stuwmeer. Dit meer heeft opvallend blauw water. Ook hier past de weg naar nauwelijks langs de wand, met veel tunnels en mooie rotspartijen tot gevolg.

Aan het einde van het meer rijden we even door naar Plužine, we hebben eten en drinken nodig voor de rest van de klim die nog komt. Daarna slaan we af, een tunnel in langs de rotswand die blijkbaar een weg naar boven gaat zijn. En inderdaad, half in tunnels en half daarbuiten gaat een steile weg omhoog, het dal van het meer uit. Onderweg zijn er mooie vergezichten op het meer en de bergen er om heen.

Hierna volgt een relatief 'saai' stuk: een klim door een bos, zonder veel bochten of tunnels. Maar voor ons wel even welkom, omdat het ook wat minder steil wordt.

Weer verder in de klim komen we in een veel kaler landschap met gras en rotsen. Hier komen ook de uitzichten over vele bergen met verschillende structuren weer tevoorschijn. We willen wat gaan eten, maar bankjes zijn schaars. Daarom gaan we in het gras zitten, met het mooie uitzicht. Helaas waait het net te hard, waardoor het wat aan de koude kant is. En vooral de tandem niet stabiel genoeg blijft staan. We verhuizen naar een stukje verderop, met handig hek voor de tandem. Maar helaas staat binnen dat hek een huis, waardoor er weinig uitzicht is.

Hierna klimmen we weer verder over de vlakte, met telkens wisselende uitzichten en verrassende rotspartijen. Als we nog 119 meter te gaan hebben tot een tussen-top, voelen we dat we lek hebben. Alweer... We rijden door naar de tussen-top en vervangen de band. Het mooiste uitzicht ooit tijdens band vervangen, helaas ben je daar dan toch minder mee bezig. Ook dit keer vinden we na lang zoeken niet waarom de band lek is gegaan; hopelijk morgen niet weer lek.

Hierna volgt een paar kilometer met een stukje afdaling en stukken vlakker door een kom tussen de rotsen. En dan de laatste 4 kilometer klimmen. Op de top van de Sedlopas gaan we een randje over. En zijn toch weer verrast door het bijzondere uitzicht dat aan die kant tevoorschijn komt, met enorm vergezicht, bergen, rotsen en ruigte. De pas ligt op 1907 meter, het hoogste punt van onze tocht.

Met 2150 meter klimmen in de 72 km die we tot nu toe gereden hebben, zijn we wel toe aan een afdaling. We rijden extra langzaam, zodat ook Henri voorop het uitzicht goed kan zien. We dalen tot ruim 1400 meter, waarna er via Montenegrijns vlak naar onze kamer in Žabljak rijden. Er zouden zowaar drie campings in de buurt moeten liggen, maar op 300 meter hoogte werden we al met koude voeten wakker, dus voor kamperen op 1400 meter hebben we niet de juiste slaapzakken mee. (En ok, de kamer ligt op de route en levert voor nog geen 30 euro een douche, bed en ontbijt. We blijven toch Hollanders.)