We vertrekken iets na half negen uit ons hotel in het centrum van Sarajevo. Het verkeer is dan al goed op gang in de stad. De eerste paar kilometer rijden we over driebaanswegen. Maar als we linksaf slaan, komen we op een weg met voor iedere richting een smalle baan. En steil omhoog, 10% gemiddeld. Dan gaan wij niet harder dan 6-7 km/uur. En als de tegenrichting dan vol staat met auto's in de file voor het stoplicht, kun je als auto niet veel anders dan achter ons blijven en ook naar boven kruipen. Gelukkig konden de meeste automobilisten dat prima hebben, maar we vrezen dat er ook een paar met een hartaanval in het ziekenhuis beland zijn door de opwinding hierover.

Als we net langs de laatste bedrijven van de stad rijden, rijden ons twee andere vakantiefietsers luid rinkelend met hun bel tegemoet. Alleen in Kroatië hebben we eerder één andere vakantiefietser gezien, ook in de tegenrichting. Onze verbazing is dan ook groot als we een uur later nog een vakantiefietser treffen, nu in dezelfde richting. Hij blijft echter achter ons in de klim (ondanks een elektrische fiets) en later zien we hem niet meer.

Een kilometer of tien na de start sluiten de bergen zich weer om een riviertje en de weg en rijden we door een prachtige kloof. Ruige rotsen en mooie doorkijkjes wisselen elkaar af. De kloof wordt weer een breed dal en daar klimmen we uit via een rustige weg naar de Javorakpas.

Na een paar kilometer dalen rijden we weer een kloof in. Deze is nog mooier dan de vorige. We genieten van het uitzicht en dat de weg gemiddeld naar beneden loopt, waardoor het soepel fietsen is. En dan komt volgens het boekje de mooiste weg van Europa er nog aan.

Bij een van de vele winkeltjes kopen we eten voor de lunch. De bankjes die we zien staan, staan in de brandende zon, dus we besluiten verder te fietsen. Onderweg zien we wel weer mooie kloof, maar geen bankjes. De route leidt met een ommetje Foča, we hebben geen idee waarom we daar heen moesten, want er is verder weinig te zien. Behalve dan dat ze 49 bankjes bij elkaar hebben gezet.

Het laatste stukje fietsen we een beetje op en neer langs de rivier de Drina. Volgens het boekje zijn hier veel opties om te raften en kun je er kamperen. Bij de eerste plek waar we komen, kun je waarschijnlijk wel raften, kamperen mag niet. Bij de buren waarschijnlijk wel, maar het is er zo uitgestorven, dat we besluiten verder te fietsen. Een paar kilometer verder is er een groot aantal raftbedrijven bij elkaar. Het ziet er nog steeds wat uitgestorven uit, maar bij een van de recepties zit iemand. Die verwijst ons voor kamperen naar de buren. Daar vinden we niemand om ons te helpen, en we bedenken ook dat we wel avondeten en ontbijt nodig hebben. Daarom gaan we maar terug naar de receptie waar wel iemand is, en vragen of het restaurant open is en of we een kamer kunnen krijgen. Dat kan, nummer 21. Het blijkt een houten hut in tentvorm, met alleen een bed erin. Toch nog kamperen. En zowaar gelukt om onder de 100 km te blijven vandaag.