We mogen vanochtend eerst 20km opwarmen voor er weer een klim begint. Met een mooie 7, 8, 9% rijden we ongeveer 10 km naar boven, vervolgens een klein stukje dalen en nog 6 km klimmen.

We komen vervolgens op een hoogvlakte op 1200 meter. Dat mag best hoog genoemd worden, maar vlak is het allerminst. Ook de stevige oostenwind had van ons wel weg mogen blijven, maar gelukkig rijden we meest naar het zuiden.

Bij Kupres zien we tot onze verbazing een reclamebord waarop skipistes staan en daarna ook richtingaanwijzers naar skipistes. Iets verderop zien we tegen de berghellingen ook iets wat echt op pistes lijkt, met aan de voet zelf een skidorp.

Met de oostenwind en 20km onverhard in het vooruitzicht overwegen we in Kupres te blijven, maar na een nadere beschouwing van de route en een blik op de klok besluiten we toch door te fietsen. (Het verschrikkelijke uitzicht op onze lunchplek is daar vast ook een factor in. We zitten op een smalle vensterbank met uitzicht op een tankstation, een drukke weg en een vervallen fabriek. Maar op de hoogvlakte verwachten we verder geen zitplaatsen meer, terecht zo blijkt.)

Het onverhard begint 5km later dan verwacht en blijkt ook 5km korter. Dat valt weer mee (al wisten we dat toen nog niet). We zien wel de eerste ruïnes waarvan we zeker zijn dat ze beschoten zijn in de oorlog. Tot nu toe was het wat ongewis: het is immers al meer dan 25 jaar geleden, dus zonder onderhoud ziet een huis er ondertussen ook als een ruïne uit. Op de hoogvlakte is het wel zeker, de kogelgaten zijn ruimschoots zichtbaar.

Met het gelukje van 5km minder onverhard komen we weer op het asfalt en na een klein klimmetje zoeven we de hoogvlakte weer af. Nu is de wind wel handig, want het scheelt remmen in de afdaling. Een bergmeer doemt voor ons op en wordt ons uitzicht de rest van de dag. Op de ‘camping’ zijn we de enige gast (al lijkt er nu ook een camperbusje te komen staan) en we scheren de tent goed vast, want het waait nog steeds.