Het hotel maakt zijn reputatie dat het uit de communistische tijd komt bij het ontbijt nog even waar. We worden naar een grote eetzaal gestuurd, waar verder niemand is. Wel is er een tafeltje gedekt en gereserveerd voor één persoon. Daar gaan we dus maar niet zitten. Na een tijdje komt er een ober, die vraagt of we eieren of eieren of eieren willen. Eieren dan maar... Gelukkig komt er ook wat brood bij en staat er verstopt om de hoek een koffie-automaat.

Met onze buik vol gaan we naar de eerste stop: nieuwe koekjes kopen. Gezellig in het buurtwinkeltje tussen de locals. Maar in sommige dingen gaat de ontwikkeling dan weer heel snel: klein bedrag, pinnen mag. En wel contactloos. Daarna door naar de tweede stop: de fietsenmaker. Gelukkig komt die na een kwartiertje zijn winkel openen. Er zijn dan al drie wachtenden en een postbode met een pakket voor hem. Met onze nieuwe banden vertrekken we.

Na een paar afslagen moet ik even goed kijken of ik de Garmin goed lees. Volgende aanwijzing over 53 km? Staat er niet 5,3? Een check bij Henri leert dat het echt 53 km is.

Deze 53 km gaan langs de rivier de Sava. Dat kan heel mooi zijn, weten we van dag 1. Maar in dit geval is het wat minder spectaculair: we fietsen op of naast een dijk, de rivier is omzoomd door bomen dus die kant op zie je weinig. En de andere kant op veel maïsakkers en wat bomen. Gelukkig zie je af en toe nog een glimp van de heuvels in de verte anders was het echt Nederland (en dan de wat saaie variant). Ook de huizen zijn trouwens anders, die variëren van goed onderhouden tot echt niet meer bewoonbaar. En alles ertussen, waarbij het soms niet duidelijk is of ze nog bewoond worden of niet.

Met zo'n 85 km op de teller komen we bij de grens van Bosnië en Herzegovina (BiH). Van de Kroatische beambte mogen we het land gerust verlaten, de slagboom gaat open als we onze id aangeven. Aan de BiH-kant vraagt de beambte waar we heen gaan. Nou moet je bij de grens eigenlijk niet zeggen 'dat weten we niet', maar veel verder komen we niet. Henri beschrijft vervolgens de hele ronde, ik grabbel het boekje erbij met de route en laat dat zien. Nadat de beambte ons voor gek verklaard, mogen we gelukkig wel het land in.

In BiH wordt het landschap meteen anders: er komen weer heuvels. Nog geen grote klimmen, maar wel meer variatie in het landschap. En toch ook hoogtemeters voor ons. We doen nog een tijdje een wedstrijdje met een trekker: wij erlangs in de afdaling, hij weer naar ons toe op het vlakke en omhoog. Gelukkig slaat hij na een kilometer of vijf af.

Iets kopen in BiH is best leuk: de munteenheid is de mark. De prijzen op de prijskaartjes zijn vergelijkbaar met die in Nederland. Alleen is een mark maar een halve euro waard.