Met Hanzesteden Neheim, Hüsten, Arnsberg, Hachen, Langscheid, Sundern, Plettenberg, Attendorn Olpe en Drolshagen (Allemaal grotendeels langsgereden), de jacht op de powerbank, stuwdammen, het hoogste punt en venijnige steile klimmetjes.

Gisteravond brak bij ons de paniek uit. We hadden voor het eten de powerbank in het douchegebouw aan de lader gelegd. En na het eten was hij weg. Op deze camping was geen receptie of restaurant waar we hem zouden kunnen vinden. We hoopten nog een beetje dat iemand later op de avond of de volgende dag bij onze tent zou langskomen om hem terug te brengen. Maar helaas... Dat betekende vandaag lege telefoons en jacht op een nieuwe powerbank. En met de 2/3G regel is een lege telefoon best onhandig. Gelukkig hadden we ook het gele boekje mee.

In het dorp waar we op de camping stonden, waren een paar winkels. Allemaal zonder powerbank, maar in de supermarkt Rewe was er wel een vak voor (dat leeg was). Gelukkig ging de route langs een groot aantal dorpen/stadjes (waarvan de volgende Hanzesteden: Neheim, Hüsten, Arnsberg, Hachen, Langscheid, Sundern, Plettenberg, Attendorn Olpe en Drolshagen). Bij het derde stadje zat zowaar weer een Rewe. Maar de mevrouw die daar werkte keek me raar aan toen ik naar powerbanks (of telefoonaccessoires) vroeg. Gelukkig had een volgend stadje weer een Rewe (nog nooit drie op een dag gezien). En zowaar, ze hadden powerbanks. En toen we iets later pauze hielden, stond naast het bankje een laadpaal voor e-bikes (ook nog niet eerder gezien). Dus toch soort van geluksdag.

De route ging verder langs verschillende beken en stuwmeren, waarbij we tussendoor van dal moesten wisselen. Daarbij kwamen we na een stevige klim op het hoogste punt van de route: 640 meter.

De klim ging over mooi asfalt, maar bij het hoogste punt ging de weg over in een grindpad. Hier waren ook net bomen gekapt, en de bosbouwers rijden dan met grote voertuigen het pad kapot. Dus dat was dalen op hetzelfde tempo als klimmen, en zelfs soms afstappen en lopen. Een stuk verder begon het asfalt gelukkig weer, maar daar ging de weg ook weer een beetje stijgen. En toen de asfaltweg echt lekker ging dalen, kwam er een buitje over, waardoor de weg nat was.

Volgens het boekje bij onze route was woensdag het zwaarste traject. Wij vonden het vandaag echter een stuk zwaarder: een lange klim die ook nog behoorlijk steil was, meerdere iets kortere klimmen en langs de stukken langs beken en meren vaak ook nog venijnige klimmetjes, tot wel 16%.

Rond een uur of drie begon het echt te regenen, en het leek ook niet snel meer droog te worden. Na nog een stuk doorgereden te hebben, bleken we de camping al voorbij gefietst te zijn. Ofwel, hoogste tijd voor een hotel!