De laatste loodjes richting The city. Het zit er bijna op.

Met een ontbijt zonder full English onderdelen achter de kiezen beginnen we aan de laatste etappe. Het eerste stukje fietsen we nog langs de grote weg, krijgen nog even een 10% helling voor de kiezen en daarna komen we in de bewoonde wereld.

We volgen de hele tijd route 1 van het national cycle network. Aangezien het nummer 1 is doet het vermoeden dat dat toch wel het vlaggeschip is van het netwerk. Dat blijkt niet het geval.

Via wat weggetjes over een industrieterrein, tussen wazige bedrijven slingeren we door een tweetal hekjes richting de Thames. Omdat 2 hekjes nog niet genoeg was, komen we bij een enorme constructie waar we helaas de fiets, boven ons hoofd, over heen moeten tillen.

Het pad zelf is onverhard en heel smal. De brandnetels en braamstruiken steken er lekker overheen. Genieten.

Gelukkig wordt het pad na een kilometer beter. Breder, minder begroeiing. Het gedumpte afval neemt helaas wel weer toe. Ook komen we dichter bij de Thames. Via weer een ander irritant hek, zo eentje waar crossmotoren niet doorheen zouden moeten kunnen door te brede sturen, gaan we tijdelijk van het pad af. Een paar jongeren met crossmotoren proberen tussen het hek door te komen, het lijkt vrij lastig te zijn.

Al snel komen we weer bij de Thames uit en dit keer op een mooi betonpad. Met links industrie en rechts de Thames (en af en toe een vervallen steiger) volgen we dit pad een heel stuk. Het wordt een steeds breder, beter en drukker pad: we komen duidelijk dichter bij de stad.

Onze route, dit keer zelfgemaakt omdat de boekjes dit stuk niet hadden, stuurt ons ook even over het Greenwich-park. En we staan even stil bij het moment waar we van het oostelijk halfrond weer naar het westelijk halfrond gaan, de nulmeridiaan. Een paar dagen geleden, aan de kanaalkust, is dat in de andere richting gebeurd, maar dat hadden we even gemist.

We vervolgen de weg via fietsroute 4 door Londen, komen nog langs een paar drukke toeristenstukken en opeens zien we ook een Brunel-museum. Van die man hebben we afgelopen weken heel wat gezien en gehoord.

Op een rustig punt langs de Thames eten we in het zonnetje onze lunch met uitzicht op de wolkenkrabbers van The City. Om het beeld compleet te krijgen zeilt er ook nog een zeilboot voorbij.

We komen steeds dichter bij het eindpunt en zijn uiteindelijk ruim op tijd bij station Euston. Dit keer hebben we wel een directe trein. Er blijkt ook een trein eerder te gaan maar daar mogen we niet in: zonder fietsreservering was het absoluut niet toegestaan.

In de trein waar we onze reservering wel voor hebben blijkt de tandem makkelijk te passen (toch altijd weer afwachten). Er is een mooi fietscompartiment in de Pendolino trein. Met een mooie snelheid van 160 tot 200 km/h razen we richting Manchester (die treinen rijden toch wel lekker hard hier). Een medereiziger werkt in de twee uur dat we in de trein zitten even 3 tot 4 halve liters bier weg (kunnen ook pints geweest zijn).

In Manchester mogen we de trein uit, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De andere kant van de trein staat nu aan het perron en dat betekent dat de fiets een andere bocht moet maken. Door een muurtje in de trein past dat niet. De bagage gaat van de fiets en met het gebruik van alle Pythagoras hoeken, vreemde blikken van medereizigers en een paar krassen op het interieur van de trein krijgen we de fiets toch nog mee.

Op het laatste stuk naar huis valt ons weer op dat de regio Manchester toch wel erg slechte wegen heeft.

Een korte terugblik op de afgelopen twee weken lees je hier