Deze keer weer een gastbijdrage. En dan ook meteen een ode aan de heg. Vooral vanmorgen waren de heggen in ruime mate aanwezig. En gelukkig ook maar met beperkte doorkijkjes, zodat het tunnelgevoel minimaal doorbroken werd en ik Henri niet al te vaak hoefde te waarschuwen voor mogelijke uitzichten op links en rechts.

Vanuit Seaton reden we klimmend en een beetje dalend weer van de kust af. De klimmen waren met max 15% niet extreem steil, waardoor we relatief goed opschoten. Bij het Rousdon Estate stond een mooi landhuis op het terrein, met wat kasteelallure. Gelukkig hadden ze op het landgoed voldoende heggen aangelegd. En zelfs wat schapen losgelaten die op het grindpad tussen de heggen liepen.

Bij zowel Charmouth als Bridport kwamen we net niet bij de kust en moesten we het doen met een beperkt aantal doorkijkjes waar de heggen even onderbroken werden voor een hek om de boer toegang te geven tot het land.

Richting Abbotsbury begonnen we honger te krijgen en besloten in dat plaatsje te lunchen. Hiervoor zat nog wel een Engels steile klim, gevolgd door een Engels steile afdaling. Helaas zonder heggen dit keer, waardoor we naar het adembenemende uitzicht van de heuvels en de zee moesten kijken. Gelukkig voor Henri was het zo steil dat hij met name het asfalt heeft gezien.

In het dorp konden we spontaan kiezen uit minimaal vier theehuizen. Zou toch handiger zijn als de voorzieningen wat beter verspreid zouden zijn. Gelukkig hadden wij de eerste de beste gekozen, met lekkere quiche en taart in de theetuin.

Na weer een aantal hegweggen (gelukkig) kwamen we bij Weymouth. Met een spiraalbrug gingen we over het spoor (drie keer 360 graden rond vanwege ruimtegebrek voor een normale brug; misschien ook een idee voor de Moreelsebrug in Utrecht?). In deze stad verwachtten we het centrum en het strand te zien, maar dit bleek niet het geval. Wel vonden we een soort pretpark waar ze schepijs verkochten. En de behoefte aan ijs was de belangrijkste reden om het centrum in te willen. Eigenlijk was deze plek veel beter: zicht op de heggen en bosjes om het terrein heen!

Via meer hegweggen, en een stukje Veluwe, reden we verder naar de Inn voor vannacht. Die was relatief duur en alles in de omgeving was volgeboekt. We zitten voor ons gevoel in het niets en bij de pub blijkt niets te doen. Dus waarom de rest vol is... Gelukkig vanaf het terras wel zicht op de heg rondom de parkeerplaats.

PS Onderweg kwam ook de perfecte optimalisatie voor de heggen naar boven: afmaaien/snoeien op 1,50 meter. Dan kunnen fietsers erover heen kijken, maar voor de gemiddelde Engelsman in de auto blijft het zicht hetzelfde: in een groene tunnel.

Overnachting: The Countryman Inn