Na maar weer eens een Engels ontbijt gaan we vanochtend richting het station waar onze trein naar Plymouth vertrekt. Ruim op tijd zijn zowel wij als de trein aanwezig.

De tandem past weer mooi in het fietscompartiment. Voor ons is het even zoeken naar een zitplaats, we willen natuurlijk niet op een van de tussenstations moeten verplaatsen. (De zitplaatsreservering waren we even vergeten gisteren.)

Om 12 uur zijn we in Plymouth en de route brengt ons via de haven (waar helaas een brug is afgesloten waardoor we om de havenkom moeten fietsen) op een fietsroute die ons zowaar eens door een industrieterrein loodst. Dat waren we nog niet veel tegengekomen.

We volgen de rivier de Plym (tja, de naam Plymouth komt ergens vandaan) over de Plym Valley Trail. Voor een gedeelte gaat dit weer over een oude spoorlijn.

Zodra we de spoorlijn verlaten is het ook duidelijk dat we nog steeds in Engeland zijn: de hellingen zijn weer pittig. Maar, het landschap is toch een beetje anders. We zijn in het Dartmoor National Park beland. Het vee loopt hier los rond, de snelheidslimiet is daardoor ook wat lager (namelijk 40mph, in plaats van 50. Of dat echt veel uitmaakt als je een schaap op je voorruit krijgt vraag ik me af...)

De uitzichten zijn ook prachtig en we krijgen het idee dat we op een hoogvlakte rijden, met twee uitzonderingen: het is niet hoog (200-400 meter) en absoluut niet vlak.

Bij de lunch worden we aangesproken door een stel dat ook op een tandem rijdt en ze zijn onder de indruk dat wij in deze omgeving fietsen. Zij hebben de tandem thuisgelaten en zijn gaan wandelen.

We vervolgen de route, die we in omgekeerde richting volgen, dus het boekje lezen is best lastig. Het is ook wel vervelend als er in het boekje staat “steile afdaling”, dat is voor ons dus een pittige klim...

Bij Princetown komen we op het hoogste punt van de route. 426 meter, dat is net een paar meter hoger dan het hoogste punt in het andere boekje. (Mijn eerdere bewering dat het boven de 500 meter was klopt dus niet).

We voelden af en toe al wat drizzle onderweg, maar nadat het overgaat in moist, damp of een van de vele andere natte fasen wordt het toch echt rain. Onder een boom schuilen we een paar minuten en zo plotseling als het begint, is het dan ook weer afgelopen. Een paar honderd meter verderop is de weg ook nog helemaal droog.

Opeens zijn we het national park uit en is het weer smalle weggetjes met heggetjes.

We slingeren nog wat verder en komen uit bij onze slaapplaats. Een abdij in Buckfast. We dachten in een oude abdij terecht te komen, maar het blijkt een behoorlijk nieuw conferentiecentrum te zijn. Qua comfort prima en dus ook geen zorgen over de WiFi, maar anders dan gedacht.

Op weg naar de pub voor het eten komen we echter nog even langs de echte abdij. Het is er dus wel en er staat ook een behoorlijk grote kerk bij. Gelukkig maar.

Ondanks dat we vandaag weinig kilometers hebben gemaakt voelt het wel als een volle dag. Naarmate we weer oostelijker komen zou het weer wat vlakker moeten worden, dus kunnen we weer het gevoel krijgen dat we een beetje door kunnen trappen.

Overnachting: Buckfast Abbey Accommodation