Gisteren was er in onze gite weer een groep van de gepensioneerde wandelclub. Dit keer werd het eten geserveerd aan tafel, dus geen rijen bij het buffet. De twee Fransen met wie wij de tafel deelden, vroegen ons vanalles over onze tocht en het fietsen. En met wat houtje-touwtje-Frans werd het nog best een gesprek. Waarbij ze met grote ogen keken hoe wij de schaal grossettes helemaal leeg aten. We hebben maar niet gezegd dat we een uur eerder een zak chips op hadden...

De Fransen van gisteravond hadden beloofd dat het zonnig zou worden, maar zo ziet het er nog niet uit. We vertrekken met wolken, maar langzaam lossen die op. We gaan nu wel de col de la Madeleine over, nadat we er gisteren net op tijd achter kwamen dat we daar voor sliepen. Het is overigens niet de col de la Madeleine die de meeste mensen kennen, maar een tussenhobbel in de weg naar de col de l'Iseran. En niet eens een echte col, want de weg is niet het laagste punt tussen twee hogere bergen.

Na een paar keer de zon op een onder te zien gaan (door de ligging van de weg ten opzichte van de berg), beginnen we aan de 'echte' klim van de col de l'Iseran. Nu lekker in de zon. Na een paar kilometer zien we een marmot, die zelf niet zo attent is en rustig blijft scharrelen en eten terwijl wij naar hem kijken. Pas als er motoren langs razen, is hij weg.

Onderaan de col is een bord dat aangeeft dat boven zomerskiën is. Als we boven komen, lijkt het ons alleen geschikt voor mensen die weinig waarde hechten aan hun wax (en wellicht hun ski's en leven), want je zult over het steenpuin naar beneden moeten.

Aan de andere kant dalen we af. Gelukkig schijnt de zon, want het is behoorlijk koud. We doen zelfs even een stop om handen op te warmen. Geeft wel de kans om beter naar de omgeving te kijken, want het is heel erg mooi.

Langs de weg zijn er veel stukjes waar eenrichtingsverkeer is met een tijdelijk stoplicht. Al het werk moet natuurlijk nu gebeuren, want minimaal tot en met mei ligt er sneeuw, in augustus is er niemand te krijgen om te klussen omdat alle Fransen op vakantie zijn en rond oktober wordt de kans op sneeuw weer groot. En dan komen de toeristen weer skiën.

In Val-d'Isère vinden we een terras in de zon, uit de wind en zonder geluid van het slijpen van beton. Hier warmen we op en eten een panini. En dan door voor de volgende 1000 meter dalen. Het eerste deel daarvan loopt veel door tunnels en galerijen. We hebben wel wat medelijden met de mensen die de klim vanaf deze kant doen, met 2000 hoogtemeters en vooral de eerste 1000 langs de drukke weg met dus de tunnels.

In Bourg-Saint-Maurice vinden we een bankje in de zon naast de supermarkt. We krijgen het langzaam zelfs wel erg warm. Tijd om aan de klim van de Cormet de Roselend te beginnen. Dit is eigenlijk meer een Pyreneeën-klim dan een Alpenklim, door een smalle kloof die is gemaakt door de rivier in plaats van door een breed dal en dan pas boven de boomgrens langs de helling echt omhoog.

Na de klim volgt de afdaling naar het Lac de Roselend. We komen nog een rally met oude auto's tegen. Die moeten bij een restaurant langs het meer parkeren. De persoon die dat regelt is er zo druk mee, dat hij vergeet te kijken of er nog andere mensen de weg gebruiken. Gelukkig weten we een botsing net te voorkomen.

Bij het Chalet de Roselend gaat de weg rechts af naar het dal, maar onze route houdt links aan. Hiermee rijden we eerst over de stuwdam, en daarna naar de col du Pré. Geen heel lange klim, maar wel met heel veel haarspeldbochten in zowel de klim als de afdaling. We snappen waarom er een verbod voor campers geldt voor deze weg. Want die campers, die zijn echt overal. Zoveel als er tijdens onze vakantie langs rijden, hebben we er nog nooit gezien.

De cols van vandaag zijn:

• Col de la Madeleine
• Col de l’Iseran
• Cormet de Roselend
• Col de Meraillet
• Col du Pré