Het was afgelopen nacht en vanmorgen behoorlijk koud. Omdat de camping in het bos en daarmee in de schaduw lag, besloten we de broodjes mee te nemen naar het marktplein van Lüneburg.

Daar hebben we lekker in de zon ontbeten, met verse koffie (van de McDonald's, maar die was open en het dichtst bij).

Na een aantal km reden we, tot onze verbazing, flink omhoog, terwijl we volgens de kaart naar een kanaal reden. Maar zowaar: er verscheen een kanaal. En iets later ook de verklaring voor de hoogte: een botenlift. Er kunnen vrachtschepen tot 100 meter lengte 38 meter omhoog gehesen worden.

Vervolgens reden we langs kanalen, meren en rivieren, waarvan veel onverhard. Henri heeft gelukkig een enorme hoeveelheid geduld om langs en heel rustig door alle kuilen te sturen.

Onze route wilden we eindigen in Lübeck, de volgende Hanzestad. Omdat het begon te miezeren op het laatste deel naar Lübeck, wilden we een hotel nemen. Helaas bleken alle kamers vol, of naar onze maatstaven onbetaalbaar. Daarom besloten we toch maar door te rijden naar de camping, een paar kilometer verderop, die in onze route werd aanbevolen voor een bezoek aan Lübeck. Daar aangekomen wilde de mevrouw van de receptie ons echter absoluut niet op de camping toelaten. De reden wisselende nogal ('we zijn vol', 'jullie hebben niet gereserveerd' en 'er mogen geen tenten meer op de camping'). Nogal vreemd, maar goed, wij stonden daar, met 120 km in de benen (en bij Henri armen) en honger.

Even paniek, maar uiteindelijk bleek er 20 km verder nog een camping te zijn. Waar we van harte welkom waren, ze fijne douches hebben en we dit verhaal kunnen schrijven na een heerlijke pizza in het naastgelegen restaurant. Eind goed, al goed.